Lubi lasy, bez różnicy czy są iglaste czy liściaste, a im starszy w nich rośnie drzewostan tym lepiej dla niego. Jego ubarwienie świetnie kamufluje go w środowisku swojego występowania. Poznajcie rębacza pstrego, popularnego chrząszcza również w sudeckich lasach.
RĘBACZE
W Polsce występuje kilka gatunków rębaczy, z których rębacz dwubarwny jest chyba najczęściej spotykanym (przynajmniej przeze mnie) i najczęściej fotografowanym. Tworzą one rodzaj Rhagium, do którego zalicza się 4 gatunki, z których jednym jest dzisiaj opisywany rębacz pstry, zwany również rębaczem sosnowcem. Wszystkie mają niemal identyczny rozmiar i kształt ciała, różnią się przede wszystkim ubarwieniem. Rębacze należą do rodziny kózkowatych, a wszyscy jej przedstawiciele żywią się pokarmem roślinnym. Na świecie występuje ponad 20 tysięcy różnych gatunków w obrębie tej rodziny, w Polsce poznano dotychczas niecałe 200.
PSTRY
Nazwę gatunkową chrząszcz otrzymał ze względu na swoje umaszczenie. Jego pokrywy, głowa i przedplecze są chaotycznie nakrapiane kilkoma kolorami (a raczej mieszanką tych kolorów) m.in. brązowym, kremowym, czarnym, szarym czy oliwkowym, ale może nie będę się koncentrował na wymienienie wszystkich kolorów bo najlepiej rzucić okiem i każdy zrozumie! A i tak nie jestem w stanie nazwać ich wszystkich :p
Jest po prostu pstry! Nic dodać, nic ująć 🙂
Pozwala mu to świetnie się kamuflować na tle runa leśnego. Jego ubarwienie przypomina igliwie na których leżą fragmenty gałązek itd. Zobaczcie na zdjęciach poniżej czy uda Wam się go znaleźć bez problemów.
SOSNOWIEC
To druga z nazw dla tego gatunku rębacza, nadana mu ze względu na liczne obserwacje w borach sosnowych. Wszystkie moje obserwacje były związane jednak z lasami mieszanymi, bukowo-świerkowymi m. in. w Rudawach Janowickich czy Górach Izerskich.
RĘBACZ PSTRY
Rhagium inquisitor
Ale mogą zapuszczać się również pod siedziby ludzki, wystarczy, że znajduje się tam stos drewna. Uwielbiają spijać wyciekający sok z martwych drzew.
CECHY!
Ich długość waha się od około 1 cm do ponad 2 cm. Skąd te różnice? To w sumie dotyczy prawie wszystkich gatunków owadów, a przynajmniej większości – wszystko zależy od tego jakie „dzieciństwo” będzie miał osobnik, jeśli larwa będzie miała jedzenia pod dostatkiem, to zbuduje sporą poczwarkę, z której wyjdzie spory owad dorosły, jeśli będzie miała mało jedzenia, to będzie niewielka a z niej powstanie niewielki osobnik dorosły.
Po bokach przedplecza posiada charakterystyczne kolce.
Pokrywy pancerza posiadają wypukłe ” linie” przebiegające wzdłuż, widoczne są pod odpowiednim kątem.
NIESZKODLIWE!
Nie gryzą, są bardzo łagodne! Może zdarzyć się się wylądują na człowieku i niezauważone mogą pokonać na nim nawet i kilka kilometrów. Ostatnio jeden osobnik pokonał z moim towarzystwem spory odcinek lasu, siedząc cały czas na ramieniu (na zdjęciu poniżej). Nie są bojaźliwe, nie uciekają, zastygają w bezruchu.
Ale gdy już przyjdzie moment by zmienić swoje miejsce to robią to tak jak na filmiku poniżej, lub po prostu odlatują, w miarę bezdźwięcznie.
W lesie również nie wyrządzają wielkich szkód, bo larwy, choć żerują pod korą, to jednak najczęściej już w martwych, przewróconych drzewach. Rozwijają się tam aż 2 lata! W żywych i silnych drzewach samice rębacza pstrego nie składają larw.
