Park Krajobrazowy Doliny Baryczy to niezwykła kraina – pełna przestrzeni, lasów i zbiorników wodnych, rzadkich gatunków i starych drzew. Dzisiejszy odcinek będzie właśnie o jednym z takich drzew, i chociaż w tej krainie znajdziemy mnóstwo starszych to właśnie te chciałbym Wam pokazać! Dlaczego?
WZGÓRZE JOANNY
To rezerwat przyrody zajmujący najwyższe partie oraz północne łagodne zbocze wzniesienia o nazwie Wieżyca (albo Wzgórze Joanny), pomiędzy takimi miejscowościami jak Postolin, Świebodów i Lasowice.
Na samym szczycie znajduje się wieża widokowa „Odyniec” do której jednak wejść się da jedynie gdy posiada się klucze, a żeby te zdobyć trzeba się wcześniej dogadać z odpowiednią osobą zarządzającą tym obiektem. Można ją spotkać w Nadleśnictwie Milicz, o czym odpowiednia informacja widnieje na tablicy informacyjnej. Niegdyś wieża była zamkiem myśliwskim, wybudowano ją w 1850 roku. Do lat 70′ pełniła funkcje stanowiska obserwatorskiego z którego wypatrywano pożarów.
ENT NA SZCZUDŁACH
Schodząc ze szczytu w kierunku wschodnim dojedziemy do krzyżówki leśnych ścieżek, nieopodal niewielkiego zbiornika wodnego. Stąd już tylko 50 metrów dzieli nas od „buka na szczudłach”. Żeby jednak do niego dojść, trzeba zejść ze ścieżki/szlaku i przejść około 30 metrów. Po deszczach lub na wiosnę będzie bardzo grząsko, dodatkowo widać tu ślady po dzikach, które przeorały teren, zapewne wyjadając bukiew i co po smaczniejsze kłącza 🙂 Jakby nie było warto go odnaleźć, a mapkę z lokalizacją załączyłem poniżej.
Pamiętajmy tylko, że to rezerwat przyrody i trzeba zrobić to z pełnym poszanowaniem przyrody a więc każdy krok stawiając w odpowiednim miejscu nie szkodząc przy tym żadnej z roślin, który porastają tamtejszy las. Wśród nich są bardzo rzadkie gatunki! Na szczęście otoczony jest przez teren bagnisty a ten stanowi dobrą barierę „przeciwjanuszową” 🙂
To niezwykłe drzewo rośnie na skarpie. Za pewne kiedyś rosło nad obniżeniem terenu, na skraju skarpy, ale w między czasie ziemia obsunęła się i odkryła część jego korzeni. Pisząc „w między czasie” mam na myśli okres czasu, który mógł trwać może 100 a może i więcej lat. Ten buk pospolity ma 280 cm obwodu i może rosnąć tu od nawet 200 lat (oszacowanie wieku wg autora).
Wzrok przykuwają od razu dwa pionowe korzenie, podtrzymujące niczym filar/kolumny, całe drzewo! Za nim jest sporo przestrzeni, zmieściłby się w niej człowiek, a może nawet i więcej osób. Od razu przypomina mi się scena z Władcy Pierścieni: Drużyna Pierścienia, gdy wyruszywszy w podróż z Hobbitonu, Frodo, Sam, Merry i Pippin musieli schować się przed Czarnym Jeźdźcem 🙂
Część korzeni po bokach również jest odsłonięta, ale to te dwa nadają temu drzewu magiczny wygląd i to od nich wzięło swój pseudonim – buk na szczudłach!
Miejsce w którym „szczudła” zakorzeniają się w ściółce jest położone około 2 metry niżej niż wysokość skarpy na której rośnie to piękne drzewo.
Można przypuszczać, że w przyszłości skarpa będzie dalej się obsuwać, po ulewach i oberwaniach chmur, a co za tym idzie, naszemu entowi będą coraz bardziej odkrywane korzenie. Miejmy nadzieję, że trzyma się mocno i nie puści jeszcze przez setki lat!
Drzewo o tak wyjątkowej formie zasługuje z marszu na status pomnika przyrody. W przypadku naszego dzisiejszego drzewa mamy szczęście, że i tak rośnie na obszarze rezerwatu przyrody. Strzeżony jest dodatkowo przez 20-metrowy bufor w postaci grzęzawiska.
Wszystkiego Dobrego Panie Drzewcu 🙂
PS. Na koniec zamieszczam krótkie nagranie z oględzin buka na szczudłach 🙂
