Wyrasta na ponad 10 metrów ponad poziom lasu, z daleka od oczu spacerowiczów bo z daleka od szlaków i ścieżek. W jej okolic rozciągają się ciekawe panoramy na okoliczne wioski ale widać również i dalszy horyzont.
W internecie na próżno szukać informacji o tej formacji skalnej, nie udało mi się natrafić na ani jedno zdjęcie. Tak więc w pewien sposób wpis zdaje się być pierwszym o tej skromnej choć ciekawej formacji skalnej i jej najbliższej okolicy 🙂
LESZCZYNIEC
Zlokalizowana jest około 900 metrów w linii prostej na południe od najwyższego punktu Bobrzaka (839 m n. p. m.), na wysokości około 730 m n. p. m. To już Rudawski Park Krajobrazowy.
Kilkaset metrów na zachód i północny-zachód prowadzi żółty szlak turystyczny z Przełęczy Kowarskiej na Przełęcz pod Bobrzakiem.
Skały znajdują prawie na skraju lasu, tuz nad łąkami piętrzącymi się nad wsią Leszczyniec, …
… w której można podziwiać m. in. świetnie zachowany, XIX-wieczny piec do wypalania wapna – wapiennik (na zdjęciu poniżej).
ŁUPKOWA!
Skały znane z Rudaw Janowickich po których się wszyscy wspinają, czy to w aspekcie sportowym czy rekreacyjnym, jak np. Ostra Mała na Skalniku czy skały na Krzyżnej Górze, Sokoliku lub na Lwiej Górze (Starościńskie Skały), zbudowane są z granitu (upraszczając). Przez szczyt Bobrzaka przechodzi natomiast granica tej „granitowej” jednostki geologicznej (fachowo nazywanej „blokiem karkonosko-izerskim”) i wszystko na wschód od szczytu (łącznie z jego zboczami) zbudowane jest już z zupełnie innych skał należących do „wschodniej osłony granitu karkonoskiego”.
Zalicza się do tej jednostki również i bohaterkę tego tekstu – Łupkową!
Warto dodać, że skały te nie są tak trwałe jak granit i ilość wychodni skalnych w tym obszarze jest zdecydowanie mniejsza i są o wiele mniej imponujące swoimi rozmiarami. można powiedzieć, że występują wręcz okazjonalnie.
Wychodnia zbudowana jest ze skał zaliczanych do podjednostki wymienionej wyżej, do „zmetamorfizowanych skał serii Leszczyńca” a dokładniej z kambryjskich łupków łyszczykowych, które są starsze np. od granitu karkonoskiego o około 200 milionów lat!
Jest mocno zerodowana, czemu za bardzo nie można się dziwić biorąc pod uwagę fakt, że zbudowana jest z łupków, które z natury są bardzo łupliwe Wokół skał niemal ze wszystkich stron lezą mniejsze lub większe obrywy skalne. Uważacie więc jak będziecie tuż obok niej bo może Wam coś spaść na głowę :p
W kierunku największego spadku terenu jest wręcz rumowisko, mała pokrywa gruzowa.
Ich wysokość od podstawy to około 11-12 metrów.
KOMIN W ROZPADLINIE
Wejść na jej szczyt jest niezmiernie ciężko, ale szczupłej i bardzo sprawnej osobie uda się to przez kilkumetrowej wysokości komin schowany w wąskiej rozpadlinie mniej więcej w połowie wychodni (na zdjęciu poniżej).
Trzeba się dobrze porozpierać w skałach i przy tym nieźle pociąć, gdyż krawędzie tego typu skał są bardzo ostre.
Lasy na Bobrzaku ucierpiały podczas katastrofy ekologicznej z lat 70-tych ubiegłego wieku, ale szybko się odradzają. Obecnie szczyt porastają lasy świerkowe lub świerkowo-bukowe.
CIEKAWOSTKI BOBRZAKA
W XIX wieku na wschodnim zboczu góry funkcjonowała przez krótki czas kopalnia żelaza, ale wszystko wskazuje na to, że nic jednak nie wydobyto. Nazywała się „Frohe Erwartung” i założono ją w 1801 roku a zamknięto już w dwa lata później. W tym czasie powstało kilka sztolni poszukiwawczych m.in. nad Leszczyńcem w zboczach Bobrzaka, ale również sztolnie zlokalizowane w pobliskim Czarnowie. Wcześniej szukano tu nawet złota. W źródłach znalazłem informację o anomaliach magnetycznych dotyczących jednej z tutejszych skałek, ale akurat nie Łupkowej. Związane jest to również z geologią tego obszaru – okruszczowaniem skał. Można tu znaleźć mnóstwo minerałów tj. galena, hornblenda, chalkopiryt, arsenopiryt, tetraedryt.
CIEMIĘŻYCE
Na wschodnich i południowo-wschodnich zboczach Bobrzaka wzdłuż cieków wodnych rosną, w setkach a nawet i tysiącach sztuk, chronione ciemiężyce zielone 🙂
BIBLIOGRAFIA
1) Redakcja M. Staffy, Słownik Geografii Turystycznej Sudetów, „Tom 5: Rudawy Janowickie”, Wydawnictwo I-Bis, Wrocław 1998
2) T. Dziekoński, „Wydobywanie i metalurgia kruszców na Dolnym Śląsku od XIII do połowy XX wieku”, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1972
