Niezbyt dobrze kojarzą nam się przedstawiciele pluskwiakowatych. Tymczasem to bardzo ciekawe owady i często bardzo przyjemnie dla oka ubarwione. Poznajcie popularnego zwińca rycerzyka …
PLUSKWIAKI
Szacuje się, że liczba gatunków pluskwiaków może sięgać nawet stu tysięcy, chociaż znanych obecnie jest niecałe osiemdziesiąt tysięcy. Pod tym względem są jednym z najbardziej zróżnicowanych rzędów owadów.
Wszyscy przedstawiciele pluskwiaków pobierają pokarm płynny za pomocą kłujki. Rozmiary poszczególnych gatunków są bardzo zróżnicowane – najmniejsze nie mają nawet milimetra długości, największe natomiast mogą liczyć sobie ponad 10 cm.
Najbardziej znanymi przedstawicielami tych owadów są: kowal bezskrzydły czy odorek zieleniak. Każdy kojarzy mszyce, a te również należą do tego grona. Znaczna część pluskwiaków zasiedla środowisko wodne, a wśród nich znany prawie każdemu nartnik (duży oraz powierzchniowiec).
ZWINIEC RYCERZYK (Lygaeus equestris)
Istnieje również druga nazwa dla tego gatunku – spodziec rycerzyk.
W języku angielskim gatunek ten posiada prostą, potoczną nazwę „Robak czarno-czerwony” (Black-and-Red-bug).
Gatunek można pomylić z bardzo popularnym kowalem bezskrzydłym! Nie róbmy tego!
Zalicza się go do tzw. pluskwiaków różnoskrzydłych i rodziny zwińcowatych. Rycerzyk jest najbardziej popularnym gatunkiem spośród tej rodziny! Wszyscy przedstawiciele są fitofagami – żywią się pokarmem roślinnym, chociaż część wykazuje cechy polifagów czyli są wszystkożerne.
Do pobierania pokarmu służy im kłujka. Rycerzyka można obserwować na kwiatach roślin, gdy za jej pomocą wysysa esencję z nasion, a wiosna jak żywi się nektarem kwiatowym.
Charakterystyczna jest biała kropka na zakrywce tułowia.
Osobniki dorosłe osiągają od 8 do 14 mm długości. Nie są płochliwe. Nie są niebezpieczne dla człowieka – co widać na załączonym obrazku 🙂
Jak u wielu owadów podczas kopulacji partnerzy łączą się ze sobą spoglądając w przeciwnych kierunkach świata.
MŁODZI RYCERZY I RYCERZYKI
Wygląd osobników na etapie larwalnym odbiera od wyglądu dorosłych tego gatunku. Larwy różnych gatunków są często mocno zbliżone i trzeba się dobrze przyjrzeć by wypatrzeć różnice. Młodziaki tego gatunku mają charakterystyczne dwie czarne kropki na plecach 😉
WYSTĘPOWANIE
Występuje niemal w całym kraju, choć uważa się, że większe populacje żyją na południ Polski. Lubi ciepło stąd też można go spotkać na ciepłolubnych murawach m.in. murawach kserotermicznych. Są bardzo związane z ciemieżykiem białokwiatowym.
Występuje w niemal całej Europie.
STRATEGIA OBRONNA
Czarno-czerwone ubarwienie ma działać odstraszająco na drapieżniki. Dodatkowo owady „przetrzymują” w organizmie trujące/toksyczne substancje, które pobierają z roślin żywicielskich.
PODOBNI
Istnieje kilka bardzo podobnych gatunków przez co określenie kim jest dany zwiniec jest bardzo trudnym wyczynem. W grę wchodzi porównywanie długości włosków, mierzenie grubości nasady czułków czy przyglądanie się obramowaniu oka. Przez jeden fakt jest o wiele większe prawdopodobieństwo, że poprawnie oznaczymy zwińca rycerzyka – jest on zdecydowanie częstszy w środowisku naturalnym niż inne, zbliżone do niego, gatunki.
NAGRANIE
Zwińce rycerzyki na rozchodniku wielkim w Rezerwacie Przyrody Kruczy Kamień w Górach Kamiennych.
